Mensaje de Navidad de Su Majestad el Rey de los Belgas

Discours de S.M. le Roi
à l'occasion des fêtes de Noël et de Nouvel An

Bruxelles, 24 décembre 2009

Mesdames et Messieurs,

En cette période de fin d'année, mes pensées vont à nouveau vers les nombreuses personnes qui ont perdu leur emploi, et vers leurs familles. Je comprends leur désarroi. Le Gouvernement fédéral, les Gouvernements régionaux, et les partenaires sociaux s'efforcent de limiter l'impact de la crise économique sur l'emploi. Je les en remercie et les encourage à poursuivre leur action avec détermination.

Malgré cette situation préoccupante, il se présente aussi des événements positifs pour notre pays. Ainsi, je tiens à saluer la magnifique désignation de Monsieur Herman Van Rompuy comme tout premier Président permanent du Conseil européen. C'est un grand honneur pour lui comme pour notre pays, et une garantie de progrès pour l'Europe. J'y reviendrai plus tard.

Avant cela j'aimerais rappeler qu'en octobre dernier nos concitoyens et beaucoup de personnes dans le monde ont vécu une grande joie : l'hommage universel rendu à Joseph De Veuster, mieux connu sous le nom de Père Damien. Chez nous son rayonnement dépasse les clivages philosophiques et communautaires comme en témoigne sa popularité aussi bien au Nord qu'au Sud. C'est rare, mais Joseph De Veuster peut assurément être appelé un « Prophète dans son pays. »

Cette appréciation unanime prouve que des valeurs, telles que la solidarité et le respect de la dignité humaine, auxquelles le Père Damien donna une forme aussi unique, sont toujours tenues en haute estime par les Belges. S'engager comme il l'a fait sur le chemin de la solidarité radicale jusqu'à l'extrême, suscite pour Damien une affection universelle, aujourd'hui encore. Comme le disait le Président Obama dans un message aux Belges, et je cite : « Je tiens à exprimer ma profonde admiration pour la vie du Père Damien De Veuster...Je tiens à transmettre mes meilleurs vœux au Royaume de Belgique et aux Belges qui peuvent être fiers de compter le Père Damien parmi leurs héros. » Fin de citation.

Mais Damien n'est pas seulement une personnalité héroïque, son exemple doit nous inspirer aujourd'hui à plus de solidarité, en particulier avec les plus vulnérables de notre société.

Il y a aussi un second sujet que je voudrais aborder avec vous. Il s'agit de l'important progrès qui vient d'être réalisé en matière de construction européenne. En effet, le Traité de Lisbonne a récemment été ratifié par l'ensemble des 27 pays membres de l'Union européenne. Cela marque l'aboutissement d'un long processus difficile, entamé il y a plus de 8 ans avec la déclaration de Laeken de 2001.

Cette ratification du Traité de Lisbonne est importante car elle annonce le début d'une nouvelle étape dans la construction européenne. En effet, elle va améliorer considérablement la prise de décision dans l'Union. Dans de nombreux domaines, les Etats membres ont renoncé à leur droit de veto. Cela permettra de prendre des décisions à la majorité qualifiée sur une multitude de sujets. Par ailleurs, l'Europe a désigné son premier Président, notre compatriote Herman Van Rompuy, et elle a choisi son Haut Représentant pour les affaires étrangères, Lady Ashton. Enfin, le rôle du Parlement européen a été accru et une nouvelle Commission sera mise en place.

Cette progression importante doit permettre à l'Europe d'être plus efficace encore sur le plan intérieur, et de mieux jouer son rôle dans les grands dossiers internationaux tels que le climat, les négociations économiques et financières internationales, la coopération au développement et la paix dans le monde. Elle illustre aussi la force et la dynamique du projet européen, qui écarte les obstacles avec patience et détermination. Je voudrais féliciter à cette occasion tous nos responsables politiques qui ont contribué successivement et de façon exemplaire à ce progrès.

Celui-ci doit aussi servir d'exemple à notre propre pays. Ici également la diversité et les divergences de vue entre groupes de population, rendent la cohésion parfois plus difficile. Mais nous devons, pour le bien-être de nos concitoyens, surmonter les obstacles avec créativité, confiance et détermination.

C'est à cette condition que nous pourrons continuer à jouer le rôle constructif qui est le nôtre en Europe. En effet, nous manquerions de crédibilité pour suggérer le dépassement des divergences entre les Etats membres si nous ne parvenons pas à le faire au sein de notre propre pays. J'ai confiance que le gouvernement sous la direction de Monsieur Yves Leterme, et tous les responsables politiques, y parviendront.

C'est avec ce souci de cohésion et d'entente, qui est partagé par la très grande majorité de notre population, que la Reine et moi et toute notre famille vous souhaitons un Joyeux Noël et une heureuse année nouvelle.

Mit diesem Verlangen nach Zusammenhang und gutem Einvernehmen, das durch den weitaus grössten Teil der Bevölkerung geteilt wird, wünschen Ihnen die Königin und ich, sowie unsere ganze Familie, ein frohes Weihnachtsfest und ein glückliches Neues Jahr.

*** FLAMENCO ***

Toespraak van Z.M. de Koning
ter gelegenheid van Kerstmis en Nieuwjaar

Brussel, 24 december 2009

Dames en Heren,

Bij dit jaareinde denk ik opnieuw aan de talrijke personen die hun baan hebben verloren, en aan hun families. Ik kan hun ontreddering best begrijpen. De Federale regering, de regeringen van de Gewesten, en de sociale partners stellen alles in het werk om de impact van de economische crisis op de werkgelegenheid te beperken. Ik dank ze daarvoor en wil ze aanmoedigen hun actie vastberaden verder te zetten.

Niettegenstaande deze zorgwekkende toestand zijn er ook lichtpunten voor ons land. Zo sta ik erop de prachtige aanstelling van de heer Herman Van Rompuy tot allereerste permanente Voorzitter van de Europese Raad te huldigen. Die benoeming is bijzonder eervol voor hemzelf en voor ons land, en zij waarborgt vooruitgang voor Europa. Ik kom daar later op terug.

Nu wens ik eraan te herinneren dat in oktober jongstleden onze landgenoten, en talrijke personen overal ter wereld, met grote blijdschap het universele huldebetoon aan Jozef De Veuster, beter bekend als pater Damiaan, hebben toegejuicht. Bij ons overstijgt zijn uitstraling de filosofische en communautaire tegenstellingen, zoals zijn populariteit zowel in het Noorden als in het Zuiden daarvan getuigt. Het is zeldzaam, maar Jozef De Veuster mag wel degelijk een "Profeet in eigen land" worden genoemd.

Die eensgezinde waardering is het bewijs dat waarden als solidariteit en respect voor de menselijke waardigheid, waaraan Damiaan een unieke vorm heeft gegeven, nog hoog in het vaandel staan bij de Belgen. Op die wijze de weg van de radicale solidariteit ingaan tot het uiterste toe, bezorgde Damiaan universele genegenheid. Ook vandaag nog. President Obama verklaarde in een boodschap aan de Belgen, en ik citeer: " Ik wil mijn diepste bewondering uitdrukken voor het leven van pater Damiaan De Veuster... Ik wil ook mijn beste wensen overmaken aan het Koninkrijk België en aan de Belgen, die trots mogen zijn pater Damiaan tot een van hun helden te mogen rekenen." Einde citaat.

Maar Damiaan is niet alleen een heroïsche figuur. Zijn voorbeeld moet ons vandaag inspireren tot grotere solidariteit, in het bijzonder met de meest kwetsbaren in onze samenleving.

Er is ook een tweede onderwerp dat ik samen met u wou aansnijden. Het betreft de belangrijke vooruitgang die recent werd verwezenlijkt op het vlak van de Europese eenwording. Immers, het Verdrag van Lissabon werd kort geleden, door alle 27 lidstaten van de Europese Unie geratificeerd. Dit is het eindpunt van een lange en moeilijke procedure die acht jaar geleden in gang werd gezet met de Verklaring van Laken van 2001.

Die goedkeuring van het Verdrag van Lissabon is belangrijk want zij betekent de aanvang van een nieuwe etappe in de Europese eenmaking. Immers, de besluitvorming in de Unie wordt fel verbeterd want de lidstaten hebben op talrijke gebieden aan hun vetorecht verzaakt. Hierdoor kunnen vele kwesties met een gekwalificeerde meerderheid worden beslecht. Ook heeft Europa zijn eerste President, onze landgenoot Herman Van Rompuy, en zijn Hoge Vertegenwoordiger voor buitenlandse zaken, Lady Ashton, aangeduid. En ten slotte werd de rol van het Europees Parlement uitgebreid en zal een nieuwe Commissie worden aangesteld.

Die belangrijke voortgang zal Europa de mogelijkheid bieden nog efficiënter op te treden op binnenlands vlak en zijn rol beter te vervullen in grote internationale dossiers als het klimaat, de economische en financiële internationale onderhandelingen, de ontwikkelingssamenwerking en de vrede in de wereld. Die voortgang weerspiegelt ook de kracht en het dynamisme van het Europese project dat hindernissen met geduld en vastberadenheid opzijzet. Bij deze gelegenheid wil ik al onze politieke verantwoordelijken, die opeenvolgend en voorbeeldig aan die vooruitgang hebben meegewerkt, oprecht gelukwensen.

Die vooruitgang kan ook ons land ten voorbeeld worden gesteld. Ook bij ons kunnen verscheidenheid en uiteenlopende standpunten tussen bevolkingsgroepen de cohesie soms zwaar op de proef stellen. Maar we dienen, tot welzijn van onze medeburgers, creatief, vertrouwend en vastberaden de hinderpalen te overstijgen.

Dit is de voorwaarde om verder onze constructieve rol in Europa waar te maken. Immers, het zou ons aan geloofwaardigheid ontbreken mochten we de lidstaten aansporen hun tegengestelde standpunten te overstijgen als we daar in ons eigen land niet in slagen. Ik vertrouw erop dat de regering onder leiding van de Heer Yves Leterme, en alle politieke verantwoordelijken, daarin succesvol zullen zijn.

Met die betrachting naar samenhang en verstandhouding, die een overgrote meerderheid van onze bevolking deelt, zeggen de Koningin en ikzelf en onze ganse familie u : Vrolijk Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar!

Mensaje de Navidad de Su Majestad la Reina de los Países Bajos

In de schaduw van de tijden schijnt het licht van Kerstmis. Het kerstverhaal speelt in sombere dagen van onderdrukking en zorg. Het is het verhaal van het Christuskind. Op zoek naar onderdak klopten Jozef en Maria aan bij een herberg waar voor hen geen plaats bleek te zijn. Maar hun werd toch een veilige plek in een stal gegund. Daar is Jezus geboren. Met zijn komst straalt in onze wereld het licht van de liefde die ons verbindt met God en met onze medemensen.

Wezenlijk is de aloude opdracht: hebt uw naaste lief als uzelf. Vandaag is het minder duidelijk wat dat betekent. Weten we nog wie onze naaste is? Het is een ieder die op onze weg komt: de medemens in ons leven. Maar zien wij die ook? Laten wij wie wellicht onze steun en hulp nodig hebben aan hun lot over of staan wij open voor toenadering en contact en bieden we een helpende hand? Hoe goed professionele zorg ook is, we blijven aangewezen op een samenleving waarin mensen oog hebben voor elkaar. Bij tegenslag en verdriet is nu eenmaal niet alles alleen te verwachten van overheid en maatschappelijke instellingen. Gelukkig zijn er dan ook velen die zich inzetten wanneer dat nodig is.

In deze tijd van mondialisering zijn snelheden vergroot en afstanden verkleind. Technische vooruitgang en individualisering hebben de mens onafhankelijker en afstandelijker gemaakt. We zijn meer en meer op onszelf aangewezen. Toch blijft een plek waar wij ons thuis voelen, vertrouwen kunnen hebben in de mensen om ons heen en mogen uitgaan van solidariteit enorm belangrijk. Misschien is wel de grootste uitdaging hoe individu en gemeenschap weer met elkaar te verbinden en vertrouwen te herstellen. Ook de crisis van vandaag leert ons dat.

Wanneer de zorgen groot zijn, wordt de behoefte aan een gezamenlijk perspectief sterker gevoeld. Godsdiensten en levensovertuigingen wijzen op verantwoordelijkheid voor de naaste. Vroeger was er vrijwel overal burenhulp en vormde nabuurschap de basis van de samenleving. Men kende elkaar. Maar de moderne mens lijkt weinig aandacht te hebben voor de naaste. Nu is men vooral met zichzelf bezig. We zijn geneigd van de ander weg te kijken en onze ogen en oren te sluiten voor de omgeving. Tegenwoordig zijn zelfs buren soms vreemden. Je spreekt elkaar zonder gesprek, je kijkt naar elkaar zonder de ander te zien. Mensen communiceren via snelle korte boodschapjes. Onze samenleving wordt steeds individualistischer. Persoonlijke vrijheid is los komen te staan van verbondenheid met de gemeenschap. Maar zonder enig 'wij-gevoel' wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen is die leegte niet te vullen; integendeel, afstanden worden juist vergroot. Het ideaal van het bevrijde individu heeft zijn eindpunt bereikt. We moeten trachten een weg terug te vinden naar wat samenbindt.

Steeds minder roept de medemens bij ons solidariteit en compassie op. Om te kunnen mee-leven is tastbare nabijheid nodig. Echt contact ontstaat in daden en woorden. Taal is onmisbaar bij het opbouwen van vertrouwen. Maar wie het gesprek niet aangaat, sluit zichzelf uit. Zo kan een middel om mensen tot elkaar te brengen ook een barrière zijn voor wie niet begrijpt en niet begrepen wordt. Dan komt er geen saamhorigheid en blijven naasten buitenstaanders.

Via woord en beeld komt veel verdriet van anderen tot ons, maar dat is vaak ver weg en roept eerder gevoelens van onmacht op. Teveel informatie stompt mensen ook af. Zo zijn we misschien wel doof en blind geworden voor de naaste. Meeleven wordt weggedrukt. Gemeenschapsgevoel gaat verloren.

De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen maar ze blijven op 'veilige' afstand, schuilgaand achter hun schermen. Wij kunnen nu spreken zonder te voorschijn te komen, zonder zelf gezien te worden, anoniem. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend. Niet het vreemd zijn maakt de ander agressief maar agressiviteit maakt de ander tot vreemde.

De naaste lijkt dus vervreemd en ver weg, maar bij rampspoed zien we plotseling hoe medegevoel wordt opgeroepen waardoor mensen zichzelf wegcijferen, aarzeling overwinnen, eigen angst of afkeer opzij zetten en alles over hebben voor een medemens in nood. In de moeilijkste omstandigheden kan barmhartigheid zich uiten in daadwerkelijke naastenliefde. Dan komt het mooie in mensen naar boven: de bereidheid onbaatzuchtig hulp te bieden, er te zijn voor onbekenden, hen te steunen in wanhoop en pijn. Mededogen verbindt ons met de naaste in nood. Een vastgehouden hand, een stem die moed inspreekt en ogen gericht op contact kunnen de boodschap van naastenliefde indringend overbrengen. In vrijwillige inzet voor anderen kent ons land een grote traditie.

Onze wereld heeft mensen nodig met passie en betrokkenheid, die een plaats geven aan wie zijn buitengesloten, die klaar staan voor hun medemensen en die blijven geloven in het goede.

Kerstmis brengt ons in een sfeer van warmte en nabijheid. In de stal bij een volle herberg wordt de bescheiden plek gevonden waar Jezus' leven begint. In het donker van die nacht schijnt het licht van vrede op aarde en liefde voor de naaste.

Ik wens U allen een gezegend Kerstfeest toe.

Mensaje de Navidad de S.A.R. Enrique Gran Duque de Luxemburgo

En luxemburgués y en francés

Léif Letzebuerger, léif Matbierger,

Haut op Chrëschtdag gi mir eis nees bewosst dass geschwënn ërem e Joer zu Enn geet. Fir vill vun eise Matbierger wor 2009 nët einfach.

Wéi virun engem Joer den internationale Finanzsystem an d’Schwanke komm ass, konnt mat deem Schlëmmsten fir d’Wirtschaft gerechent gin. Déi Angscht wor berechtegt.

Eng weltwäit Kris ass ausgebrach an eist Land blouf och nët verschount.

De Chômage as geklommen a vill Mënschen färten em hir Aarbecht. Vill Betriber schaffen ennert hire Kapazitéiten an d’Staatsfinanzen stinn ënner Drock.

Et ass vill iwer des Kris geschriwwen a geschwaat gin. Et gouf awer manner iwer hir Ursaachen nogeduecht. Misste mer awer net eis selwer déi richtég Froe stellen? War eis Gesellschaft net villäicht ze vill vum séiere Profit geblennt? Hu mir nët ebeemol gegleeft dass d’Beem géifen an den Himmel wuessen? Hu mer eigentlech iwerhaapt richteg un d’Zukunft geduecht?

Elo sti mir all virun eiser Verantwortung.

Mir sin oft am Ausland ëm eise soziale Modell beneid gin. Mir kënnen och zu Recht houfreg drop sin. Hie get och net a Fro gestalt. Mee fir en ze erhaalen, musse mer prett sin nach méi no zesummen ze réckelen a nees méi solidaresch mateneen ëmzegoen.

Mir mussen och bereet sin eise wirtschaftleche Modell ze stärken fir eis Kompétitivitéit au’sbauen ze kënnen. Dat geet nët ouni gläichzäiteg eis Konsensfähegkeet ze stäipen.

Et ass nëmmen esou wéi de Sozialmodell weider bestoe kann, dee bis haut d’Markenzeechen vun eisem Land ass.

An der Regierongserklärung vum läschte Juli geet Rieds vun enger inklusiver a partizipativer Gesellschaft. Dat ass en Element waat sëcherlech zu enger méi grousser Kohésioun am Land bäidréit.

Déi Solidaritéit soll allerdengs nët nëmmen hei Heem gëllen. Mer mussen se och no baussen droen.

Eise Planéit ass een. Hien ass nët deelbar. Mir sëtzen all an engem Boot, mir deelen dat selwecht Schicksal.

D’Konferenz vu Kopenhagen huet däitlech gemaach wéi ët ëm eis Ëmwelt steet. Hir grouss Resonanz ass en Opruff, sech verstärkt hire vitalen Erausfuerderungen ze stellen. Mee trotz dem wäite Wee deen ze goen as, gët ët genuch Grënn zouversichtlech ze bleiwen. Waat méi Léit sech der Problematik bewosst gin, waat d’Viraussetzungen besser gin déi richteg Léisungen ze fannen, och fir Lëtzebuerg.

Léif Matbierger,

Vill Leit si veronsëchert wann se un hir Zukunft denken a sech froen waat d’nächst Joer brénge wärt. Eigentlech weess keen ët.

A Momenter vun Onsëcherheet a Besuergnëss musse mir virun allem e klore Kapp behaalen.

Et gët jo och schonn eng Reih méi positiv Noriichten aus der Weltwirtschaft.

De gewaltëge Wee, dee mir als Land an eiser Geschicht gaang sin, de Courage dee mir a ganz schwéieren a batteren Zäiten gewisen hun, sin eigentlech de Beweis vun eiser Fähegkeet zesummen ze haalen a Krisen ze meeschteren.

Dës Lektioun berechtegt mech zu gréisster Hoffnung. Dat ass fir mech e Gronn méi fir trotz enger gedämpfter Stëmmung optimistesch ze bleiwen.

Léif Letzebuerger, léif Matbierger,

Dëst Joer ass den 20. Gebuertsdag vum Fall vun der Berliner Mauer gefeiert gin. Den 9. November 1989 huet Europa nei Wéer opgemaat. Dësen Daag ass och deen, wou dat Onméiglecht méiglech gouf. E staarke Symbol, deen eis eigentlech optimistesch fir d’Zukunft stëmme soll.

Wann ech op dat Joer zeréck kucken, fannen ech dass de Vaclav Havel virun enger Zäit nët zu Onrecht geschriwen huet:

"Il me semble que la chose la plus importante aujourd’hui serait d’adopter une attitude humble à l’égard du monde, de respecter ce qui nous dépasse, de tenir compte du fait qu’il existe des mystères que nous ne comprendrons jamais et qu’il faut assumer notre responsabilité sans la fonder sur la conviction que nous savons tout, en particulier comment tout va finir. Nous ne savons rien. Mais l’espoir, nul ne peut l’ôter."

Chers concitoyens,
Chers amis étrangers,

Nous savons quelle est votre part dans l’édification de notre prospérité commune. Nous avons la ferme volonté, avec tous ceux qui résident ou qui travaillent sur notre territoire, de prendre les mesures nécessaires afin de retrouver ensemble le chemin de la réussite. Nos difficultés actuelles ne nous feront pas dévier de notre tradition: le Luxembourg restera ouvert aux autres, accueillant et tolérant.

Léif Letzebuerger, léif Matbierger,

Un dësem Virowend vu Chreschtdag wëll ech mat der Grande-Duchesse fir d’éischt eis déif Unerkennung un all déi riichten, déi dës Feierdeeg nët am Familjekrees feiere kënnen:

* eis Zaldoten am Ausland, déi duerch hiren Asatz dem Fridden déngen an zum gudde Ruff vum Land bäidroen;
* de Fraen a Männer, déi an dëse Stonnen am Déngscht sin, ob berufflech oder fräiwëlleg;

Hiren Asatz am Interessi vum Land a vun der Allgemengheet wësse mir ze schätzen. Sie erënneren eis alleguerten drun waat ët heescht fir Aanerer do ze sin, a si gin eis e gudd Beispill vun praktizéierter Solidaritéit. Si verdéngen d’Unerkennung vun eis all.

Ech denken och un all déi, déi an dësem Moment vun Ongléck getraff sin, déi krank oder an Trauer sin. Ech wënschen hinnen déi néideg Kraaft dës Situatioun ze iwerwannen.

D’Chrëschtdeeg sollten eis d’Geleegenheet gin un Aanerer ze denken. Mir hun och d’Zäit fir eis mat Wiesentlechem ofzegin.

Ech giff hoffen dass des Feierdeeg Iech erlaben dat next Joer mat Mutt a Vertrauen virzebereeden, a mir wënschen Iech all, mat ménger Fra, méngem Papp an eise Kanner, e schéine Chrëschtdag an dat Allerbescht am neie Joer.




***** en francés *****

Chers Luxembourgeois, chers concitoyens,

En cette veille de Noël, nous nous rendons compte qu’une fois de plus, une année touche à sa fin. Pour beaucoup de nos concitoyens, 2009 n’était pas une année facile.

Lorsqu’il y a un an, le système financier international s’est mis à vaciller, on pouvait s’attendre au pire pour l’économie. Cette peur était fondée.

Une crise d’envergure mondiale a éclaté et notre pays n’a pas non plus été épargné.

Le chômage a augmenté et beaucoup craignent de perdre leur emploi. De nombreuses entreprises fonctionnent en dessous de leurs capacités et les finances publiques sont sous pression.

Beaucoup a été dit et écrit sur cette crise. Cependant, on a moins réfléchi sur ses causes. Or, ne devrions-nous pas nous poser à nous-mêmes les bonnes questions? Ne se pourrait-il pas que notre société ait été aveuglée par l’appât du gain rapide? N’avons-nous pas fini par croire en une croissance infinie? Au fond, avons-nous vraiment pensé à l’avenir?

A présent, nous sommes tous placés devant notre responsabilité.

A l’étranger, on a souvent envié notre modèle social. Nous avons en effet tout lieu d’en être fiers. D’ailleurs, il ne sera pas remis en question. Cependant, pour le préserver, il faut que nous soyons prêts à nous rapprocher encore plus les uns des autres et à retrouver le chemin d’une solidarité plus forte dans nos relations mutuelles.

En plus, nous devons être prêts à renforcer notre modèle économique afin de pouvoir développer notre compétitivité, ce qui ne peut se faire sans renforcer en même temps notre capacité de consensus.

C’est là le seul moyen d’assurer la pérennité de notre modèle social, qui reste la caractéristique emblématique de notre pays.

La déclaration gouvernementale de juillet dernier parle d’une société inclusive et participative. C’est là un élément qui contribuera certainement à renforcer la cohésion dans notre pays.

Cependant, cette solidarité ne doit pas se limiter au niveau national. Il faut que nous l’apportions aussi aux autres pays.

Notre planète est une. Elle est indivisible. Nous sommes tous logés à la même enseigne, nous partageons le même sort.

La conférence de Copenhague a mis en évidence la situation de l’environnement. L’envergure des réactions qu’elle a suscitées nous appelle à relever avec plus d’engagement les défis vitaux qui en découlent. Cependant, bien qu’il reste un long chemin à parcourir, il y a suffisamment de raisons de rester confiants. Dans la mesure où de plus en plus de gens sont conscients de la problématique, il sera plus aisé de trouver les bonnes solutions, y compris pour le Luxembourg.

Chers concitoyens,

Beaucoup de gens se préoccupent de leur avenir et de ce que l’année prochaine leur apportera. En fait, personne ne le sait.

En temps d’insécurité et d’inquiétude, il faut avant tout garder la tête froide.

Du reste, l’évolution de l’économie mondiale a, d’ores et déjà, donné également lieu à des nouvelles plus positives.

Au fond, l’immense chemin que notre pays a parcouru au cours de son histoire, le courage dont nous avons fait preuve en traversant des périodes extrêmement difficiles et douloureuses sont la preuve de notre capacité à faire preuve de solidarité et à surmonter les crises.

Pour moi, la leçon de ces expériences autorise les plus grands espoirs. C’est là pour moi une raison de plus de rester optimiste malgré un climat plus morose.

Chers Luxembourgeois, chers concitoyens,

Cette année a vu les festivités du 20e anniversaire de la chute du mur de Berlin. Le 9 novembre 1989, l’Europe a ouvert de nouvelles voies. En plus, cette date est celle qui a vu devenir possible l’impossible. Il s’agit là d’un symbole fort qui, au fond, devrait nous amener à envisager l’avenir avec optimisme.

En considérant rétrospectivement cette année-là, j’ai l’impression que Václav Havel n’avait pas tort, il y a un certain temps, d’écrire ceci:

"Il me semble que la chose la plus importante aujourd’hui serait d’adopter une attitude humble à l’égard du monde, de respecter ce qui nous dépasse, de tenir compte du fait qu’il existe des mystères que nous ne comprendrons jamais et qu’il faut assumer notre responsabilité sans la fonder sur la conviction que nous savons tout, en particulier comment tout va finir. Nous ne savons rien. Mais l’espoir, nul ne peut l’ôter."

Chers concitoyens,
Chers amis étrangers,

Nous savons quelle est votre part dans l’édification de notre prospérité commune. Nous avons la ferme volonté, avec tous ceux qui résident ou qui travaillent sur notre territoire, de prendre les mesures nécessaires afin de retrouver ensemble le chemin de la réussite. Nos difficultés actuelles ne nous feront pas dévier de notre tradition: le Luxembourg restera ouvert aux autres, accueillant et tolérant.

Chers Luxembourgeois, chers concitoyens,

En cette veille de Noël, je tiens tout d’abord à exprimer, avec la Grande-Duchesse, notre profonde reconnaissance à tous ceux qui n’ont pas la possibilité de passer ces fêtes en famille:

* à nos soldats en mission à l’étranger, qui, par leur engagement, se mettent au service de la paix et contribuent au bon renom du pays;

* aux femmes et aux hommes qui travaillent en ces moments, que ce soit à titre professionnel ou bénévole.

Nous apprécions leur engagement au service du pays et de l’intérêt général. En nous rappelant, à nous tous, ce que c’est que de servir autrui, ils nous donnent un bel exemple de solidarité vécue. Ils méritent la reconnaissance de nous tous.

Je pense également à tous ceux qui, en ce moment, traversent des épreuves, à ceux qui sont malades ou en deuil. Je leur souhaite la force nécessaire pour surmonter ces situations.

Que les fêtes de Noël soient pour nous l’occasion de penser à autrui. Nous avons aussi le temps de nous occuper de choses essentielles.

J’espère que ces fêtes vous permettront de préparer l’année prochaine avec courage et confiance, et, avec mon épouse, mon père et nos enfants, je vous souhaite à tous un joyeux Noël et vous présente mes meilleurs vœux pour la nouvelle année.

Mensaje de Navidad de Su Majestad la Reina de Inglaterra

Each year that passes seems to have its own character. Some leave us with a feeling of satisfaction, others are best forgotten. 2009 was a difficult year for many, in particular those facing the continuing effects of the economic downturn.

I am sure that we have all been affected by events in Afghanistan and saddened by the casualties suffered by our forces serving there. Our thoughts go out to their relations and friends who have shown immense dignity in the face of great personal loss. But, we can be proud of the positive contribution that our servicemen and women are making, in conjunction with our allies.

Well over 13,000 soldiers from the United Kingdom, and across the Commonwealth - Canada, Australia, New Zealand and Singapore - are currently serving in Afghanistan. The debt of gratitude owed to these young men and women, and to their predecessors, is indeed profound.

It is sixty years since the Commonwealth was created and today, with more than a billion of its members under the age of 25, the organisation remains a strong and practical force for good. Recently I attended the Commonwealth Heads of Government Meeting in Trinidad and Tobago and heard how important the Commonwealth is to young people.

New communication technologies allow them to reach out to the wider world and share their experiences and viewpoints. For many, the practical assistance and networks of the Commonwealth can give skills, lend advice and encourage enterprise.

It is inspiring to learn of some of the work being done by these young people, who bring creativity and innovation to the challenges they face.
It is important to keep discussing issues that concern us all – there can be no more valuable role for our family of nations.

I have been closely associated with the Commonwealth through most of its existence. The personal and living bond I have enjoyed with leaders, and with people the world over, has always been more important in promoting our unity than symbolism alone. The Commonwealth is not an organisation with a mission. It is rather an opportunity for its people to work together to achieve practical solutions to problems.

In many aspects of our lives, whether in sport, the environment, business or culture, the Commonwealth connection remains vivid and enriching. It is, in lots of ways, the face of the future. And with continuing support and dedication, I am confident that this diverse Commonwealth of nations can strengthen the common bond that transcends politics, religion, race and economic circumstances.

We know that Christmas is a time for celebration and family reunions; but it is also a time to reflect on what confronts those less fortunate than ourselves, at home and throughout the world.

Christians are taught to love their neighbours, having compassion and concern, and being ready to undertake charity and voluntary work to ease the burden of deprivation and disadvantage. We may ourselves be confronted by a bewildering array of difficulties and challenges, but we must never cease to work for a better future for ourselves and for others.

I wish you all, wherever you may be, a very happy Christmas.

Mensaje de Navidad de Su Majestad el Rey de España

¡Buenas noches! Mis primeras palabras en esta Nochebuena me salen del corazón para expresar mi afecto y mi mayor felicitación a todos los españoles. Quiero compartir con vosotros ideas y sentimientos sobre España, sobre nuestro presente y nuestro futuro.

Unas ideas que buscan el bien de nuestro país, como gran Nación europea de larga historia e inmenso patrimonio. Un país que no puede comprenderse sin esa rica diversidad consustancial al mismo ser de España. Con este espíritu, mis reflexiones de esta noche se dirigen a pediros que, juntos, acometamos tres tareas fundamentales:

En primer lugar, superar tensiones y divisiones, sobre la base de los principios y valores que alimentan lo mejor de nuestra convivencia e inspiran nuestra Constitución.

En segundo lugar, sumar voluntades en torno a los grandes temas de Estado, reforzando nuestra cohesión interna y nuestra proyección exterior.

Y, finalmente, redoblar esfuerzos para que España vuelva a crecer y a crear empleo. Cuanto antes, y de forma sostenible.

Vivimos tiempos complejos y difíciles. El Siglo Veintiuno va a cumplir su primera década. El mundo es más global en sus posibilidades -gracias a las comunicaciones y a los avances tecnológicos-. Más global también en sus desafíos -que desbordan las fronteras nacionales-. Desafíos que van desde la lacra del terrorismo, la crisis económica o el cambio climático, hasta las pandemias o el narcotráfico. Todos ellos requieren de la acción conjunta de los Estados.

Es mucho lo que nos jugamos en los próximos años. El futuro impone decisiones estratégicas de gran calado, tanto a nivel interno, como a escala europea e internacional. Decisiones en materia económica y financiera, energética, medioambiental, educativa o tecnológica. Todas ellas esenciales para no perder el tren del progreso, defender el futuro de nuestro Planeta, y asegurar el mejor porvenir a las nuevas generaciones.

Decisiones que deben tener visión anticipatoria y estar a la altura de los retos planteados. Para afrontar estos retos, es preciso desplegar nuestras mayores capacidades, con una España sólida y cohesionada, en una Europa dinámica y solidaria.

Los tiempos actuales nos reclaman tesón y fortaleza. Fortaleza como país que a todos nos proporciona libertad, estabilidad y progreso.

Fortaleza como ciudadanos más preparados y competentes, promoviendo la educación y la igualdad de oportunidades.

Fortaleza en el plano económico y social, con un tejido productivo cada vez más innovador, competitivo y activo en el mundo, capaz de mantener y elevar nuestro bienestar social.

Esa mayor fortaleza requiere el más amplio entendimiento y solidaridad entre todos los españoles, entre todas y cada una de nuestras Comunidades Autónomas. No nos podemos permitir que las legítimas diferencias ideológicas resten energías al logro de los consensos que piden nuestros ciudadanos.

Sabemos cuál es el camino a seguir. En las últimas décadas hemos sido capaces de resolver grandes problemas, contando con el esfuerzo de todos, la voluntad de acuerdo y el liderazgo responsable de nuestros dirigentes políticos, económicos y sociales. La experiencia nos demuestra que todos somos necesarios para culminar con éxito esa tarea.

Sirvamos al interés general. Para ello necesitamos actuar con inteligencia y generosidad, y aplicar la fuerza de la unidad, del diálogo y del compromiso, en el marco del respeto a nuestra Constitución.

La Constitución garantiza un amplio abanico de derechos y libertades, fundamenta una avanzada articulación de nuestra rica diversidad territorial, y nos dota de instituciones que son claves para la estabilidad y convivencia democráticas, y el buen funcionamiento del conjunto de España. Unas instituciones independientes para el mejor y más justo ejercicio de sus responsabilidades, por lo que todos debemos preservar esa independencia en aras de la confianza que los ciudadanos tienen depositada en ellas.

En 2009 la grave crisis económica ha llevado a que el desempleo sea la principal preocupación de las familias españolas. Afecta a varios millones de personas, angustiadas no sólo por la pérdida de ingresos, sino por la falta de horizontes en sus vidas laborales y personales.

Las dificultades han afectado y afectan a muchos trabajadores y empresas en los diferentes sectores productivos, desde la agricultura y la pesca hasta la industria, pasando por la construcción y los servicios. Volver a crecer es el reto más apremiante para poner fin al desempleo, garantizando la más alta protección social a quienes lo padecen. Debemos atender también las legítimas expectativas de nuestros jóvenes, apoyarles e ilusionarles, pues en ello nos va el futuro.

Se han tomado medidas a escala internacional, europea y nacional para detener la crisis y paliar sus efectos. Son muchos los esfuerzos y sacrificios desplegados a todos los niveles. Pero queda mucho por hacer, es preciso seguir adelante. Como ya dije el año pasado, la solución de la crisis exige trabajar juntos en la misma dirección.

Es pues necesario seguir adoptando medidas, lograr acuerdos entre nuestras fuerzas políticas, económicas y sociales, que permitan, por un lado, asegurar la mayor solidaridad y, por otro, acometer las reformas precisas, a fin de lograr una pronta recuperación en un clima de seguridad y confianza.

Urge asimismo -como vengo insistiendo desde hace tiempo- sellar -hoy mejor que mañana- un gran acuerdo nacional en materia de educación e incentivar aún más la innovación. Se trata de dos factores fundamentales que, junto al trabajo sacrificado de todos, permitirán aumentar nuestra competitividad y productividad y, por ello mismo, nuestro progreso y bienestar.

Tampoco podemos escatimar esfuerzos a favor de la igualdad de oportunidades, de los más pobres, vulnerables y desfavorecidos, ni en la lucha contra la exclusión y la marginación social. A favor de quienes viven problemas que a todos nos incumben, como la discapacidad, las graves enfermedades, la drogadicción, o la inaceptable violencia de género.

En estas fechas tan entrañables, recuerdo con especial emoción -junto a mi Familia- a todas las víctimas del terrorismo y a sus familiares, que cuentan con nuestro apoyo, solidaridad y afecto, así como de toda la sociedad española.

Acabar con el terrorismo -desde el imperio de la Ley, la acción de la Justicia, la sacrificada entrega de las Fuerzas y Cuerpos de Seguridad, y la cooperación internacional- es un objetivo de todos los demócratas en defensa de la libertad y de los más elementales derechos humanos.

Los avances en la lucha contra el terrorismo nos animan a redoblar esfuerzos. Se trata de una prioridad irrenunciable. Una lucha que se extiende al terrorismo internacional, que tan inmenso dolor ya ha causado, y que ha secuestrado de forma intolerable a varios compatriotas -volcados en nuestra Cooperación al desarrollo-, cuya libertad exigimos.

La paz y la seguridad de España no pueden desligarse del resto del mundo. De ahí que quiera volver a subrayar el reconocimiento de la sociedad española a quienes sirven a nuestro país en el exterior. Especial mención merecen los miembros de nuestras Fuerzas Armadas que arriesgan sus vidas en misiones internacionales, incluida la vigilancia frente a acciones delictivas tan inaceptables como la piratería marítima.

Y es que nuestra seguridad, nuestro progreso y bienestar, dependen cada vez más de una eficaz protección y promoción de nuestros intereses en el mundo. Lo palpamos a diario. Por ello, importa consensuar y coordinar al máximo el papel internacional de España.

En este marco, dentro de unos días España asumirá por cuarta vez la Presidencia de la Unión Europea, en un momento en que la Unión debe tomar medidas de vital importancia para su futuro. Tras la puesta en marcha del Tratado de Lisboa, resulta prioritario lograr una Europa más unida, dinámica y presente en el mundo.

Son muchos los retos y también las esperanzas que marcan este fin de año. El porvenir al que aspiramos no llegará sólo. Tenemos que moldearlo juntos desde ahora, con profunda confianza en España y en los españoles, aplicando mucho sentido de Estado, tanto a la hora de gobernar, como de ejercer la oposición.

Como he dicho tantas veces, la España de hoy es capaz de grandes empresas. Con empeño y determinación, se puede ganar la batalla contra la crisis y conseguir cuantos objetivos nos fijemos. Sigamos trabajando para que prime la fraternidad sobre las desavenencias, la confianza sobre el recelo, el bien colectivo sobre los egoísmos particulares, y para que la honradez sea regla inexcusable de conducta.

La Corona tiene como norte el servicio a España y a todos los españoles. Éste es y seguirá siendo mi compromiso diario con todos vosotros. Una tarea con la que el Príncipe de Asturias también está plenamente comprometido.

Para concluir, quiero reiterar -junto a la Reina y toda mi Familia- nuestro afecto a todos los españoles y a cuantos extranjeros residen en nuestra tierra.

Queremos expresaros los mejores deseos para el Año Nuevo que esperamos lleno de felicidad para cada uno de vosotros y para vuestras familias. ¡Que sea para todos un Año cargado de paz, concordia, recuperación económica y más empleo! ¡Os lo deseo de todo corazón!

Buenas noches.